اولین جمعه‌ی امرداد هزار و سیصد و نود و یک
امرداد ماه، زیباست، گرم است و مهربان
پنجشنبه ۵ امرداد ماه ۱۳۹۱ خورشیدی
و ما می‌خواستیم روزی که برای خودمان انتخاب می‌کنیم، گرم باشد و زیبا و مهربان؛
ما می‌خواستیم نور امید در دل‌ها زنده شود تا چراغ راهمان باشد؛
می‌خواستیم صبوری، رواداری، همراهی و مشارکت و شادمانی و امید را تمرین کنیم؛
می‌خواستیم خورشید بتابد و بر همه‌ی ما یکسان نور بپاشد؛ می‌خواستیم و می‌خواهیم که در کنار هم، در دنیای بهتری روزگار بگذرانیم.
تاکید ما بر زیبایی، گرما، مهربانی و آن‌چه می‌تواند و می‌بایست تعلق به ما داشته باشد، تاکیدی است که از اولین قدم با ما بود
و هم‌چنان تا روزی که ما به‌عنوان اقلیت‌های جنسی ایرانی سهمی از گرما و زیبایی و مهربانی و تعلق موجود در خانواده‌هامان و کوچه‌های شهرمان داشته باشیم، با ما خواهد بود؛ مثل آوازی که خوانده می‌شود تا در یادها بماند و جزوی از حافظه‌ی انسانی ما باشد.
روز ملی اقلیت‌های جنسی ایرانی سال ۱۳۹۱
ما فرزندان خانواده‌های خودیم و خانواده‌ی عزیزان خودیم، و خانواده را اولین و امن‌ترین حریم زندگی می‌دانیم و می‌خواهیم آن‌قدر از گرما و زیبایی و مهربانی و تعلق بنویسیم و بگوییم تا پیوندهای مهربان ما و خانواده‌هامان را به دنیایی بیاوریم که پیوند ما و خانواده‌هامان را باور ندارد.
تصمیم‌گیری برای چنین روزی دشوار بود و امکان‌های ما کم. امکان‌های ما هم‌چنان کم‌اند اما این دو سالی که به‌سادگی نگذشتند، قدم‌های ما را محکم‌تر و دایره‌ی آرزوهای ما را گسترده‌تر کردند. حالا دیگر این روز و تبارش در تاریخ جامعه و حافظه‌ی ما چنان ماندگار شده‌اند که گویی همیشه بوده‌اند، به همان اندازه که ما همیشه بوده‌ایم.
این روز نه امسال، نه سال‌های پیش از این و نه در سال‌های پیش رو، متعلق به هیچ فرد، سازمان، گروه و دسته‌ای نیست.
این تاکید هم از این روست که بدانیم هیچ فرد، سازمان، گروه و دسته‌ای توان این را ندارد که روزی به این گستردگی و فراگیری را به ما هدیه بدهد یا از ما بستاند.
این روز به کسانی از ما در جامعه‌ی اقلیت‌های جنسی تعلق دارد که در پی زندگی شایسته‌تر هستند و می‌توانند در کنار حق خود به مسئولیت‌های خود نیز واقف و متعهد باشند. ما واقف‌ایم که مسئولیت‌پذیری ما قدم ضروری است برای رسیدن به آن‌چه از گرما، زیبایی، مهربانی و تعلق آرزو می‌کنیم.
نخستین جمعه‌ی امرداد ماه هر سال، از آنِ اقلیت‌های جنسی ایرانی است و متعلق به هرکسی که رهایی و شرف انسان را طلب می‌کند.
این دو سال در حالی گذشت که جامعه‌ی اقلیت‌های جنسی ایرانی رویدادهای بسیاری را از سر گذراند و در این رهگذر رشد کرد، بالید و آموخت.
سال جدید را با امید آغاز می‌کنیم و برای همه و از جمله ما همجنسگراها، دوجنسگراها و تراجنسی‌های ایرانی آرزوی شادی و آزادی داریم.
یکی از همین روزهای گرم تابستان از خانه‌هامان بیرون می‌آییم، با لباس‌های رنگ‌به‌رنگ، با لب‌های پر از خنده و شادی و به همدیگر خواهیم گفت: «ما توانستیم».